در نماز واجب است مي‌گوييم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقيمَ» ما را به راه راست هدايت كن‏. آن هم وسط سوره‌ي حمد است. يعني چه؟ يعني آدم هر لحظه ممكن است، از خط بيرون برود. در فارسي مي‌گوييم: فلاني روي فُرم است. فلاني روي خط راه مي‌رود. يعني پايش را از خط خودش دراز نمي‌كند. معتدل است، استاندارد است. در نماز بايد حمد و سوره‌ات استاندارد باشد. «وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِك‏» با صداي بلند غير معمول نباشد، «وَ لا تُخافِتْ بِها» (اسراء/110) يواش هم نگو. آرام نماز بخوان. «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِك‏» (لقمان/19) با مردم حرف مي‌زني، صدايت را بلند نكن. طبيعي حرف بزن. راه رفتن آرام و معمولي باشد. خيلي محكم پايت را به زمين نزن به علامت غرور و تكبّر. «إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْض‏» (اسراء/37) زمين سوراخ نمي‌شود. خيلي هم گردنت را دراز نكن. «وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبالَ طُولا» (اسراء/37) از كوه درازتر نمي‌شوي. مي‌خواهد بگويد: آرام باش. حديث داريم بعضي سختي‌ها براي آن است كه ما را استاندارد كند. مثلاً بيماري، مرگ، فقر. اگر نبود، انسان دائم چموشي و گردنكشي مي‌كرد. بايد به خدا توكل كنيم. اينكه بعضي‌ها شكست مي‌خورند، اين شكست‌ها براي اين است كه معتدل شوند. مي‌گويد: نه من محاسبه كردم، چنين و چنان مي‌شود، خدا مي‌فرمايد: من هم هستم. ممكن است همه‌ي محاسباتت را بكني، ولي بايد به من هم توكل كني.